Bijkomen en genieten van de laatste dagen!

De bezoeken aan de projecten zitten er op. We hebben nog 1,5 dag over om Colombia te bekijken. We gaan naar een natuurpark bij Guatavia zo’n 50 km ten noordoosten van Bogotá om daar lekker te wandelen en ons hoofd leeg te maken. Als je s ’morgens of s ’avonds de hoofdstad in of uit wil komen moet je ook hier rekening houden met files. De ene dag mogen de auto’s met even nummerplaten rijden, de andere dag de auto’s met oneven nummerborden. Het werkt niet. De rijken hebben twee auto’s en er wordt veel gebruik gemaakt van (gele) taxi’s. Kortom druk verkeer op de snelweg.We zitten daarom om al om 7 uur aan het ontbijt, zodat we om 8 uur kunnen vertrekken.

Het natuurpark Guatavita mag dan een toeristische plaats zijn, dat betekent niet dat er een geasfalteerde weg naar het startpunt van de wandelroute is. Hortend en stotend komen we rond 10 uur aan bij onze bestemming. Onderweg genieten we al van het uitzicht. Sprookjesachtige huizen, een groot meer, bomen, er is genoeg te zien. Eenmaal daar aangekomen zien we een groep kinderen. We hadden gehoopt in stilte te wandelen na alle drukte van de afgelopen dagen, dus dat is even slikken. We lopen de groep voorbij en beginnen aan onze wandeltocht. Het meer ligt hoog en de lucht is ijl. Je moet af en toe wel stoppen om even op adem te komen. Meteen een mooie gelegenheid om foto’s van het uitzicht te nemen. Hoe het meer van Guatavita is ontstaan is een raadsel. Er is een mythe over het meer. Hoe het precies zit kan ik helaas niet navertellen. Maar volgens de Muisca mythologie zijn er vele gouden voorwerpen in het meer gegooid met het doel om goddelijke macht te krijgen. Een meer wordt in Colombia sowieso als een bijzondere plek gezien, vaak een geboorteplaats. De bodem van het meer is nooit gezien en er is ook weinig goud gevonden. Wat het verhaal ook precies is. Het meer en het uitzicht is prachtig.

We lopen de route terug naar het beginpunt waar de bus staat. We picknicken in de zon en dan blikken we terug op de afgelopen twee dagen bij de Kleine arbeider aan de hand van ons symbool. Iedereen heeft iets meegenomen dat voor hem of haar Verbinding symboliseert. Voor mij was dat een penseel waarmee ik contact wist te leggen met Michelangelo en zo vertelt ieder iets over de afgelopen twee dagen.

S'middags gaan we met het busje naar het plaatsje zelf om souvenirs te kopen. We bekijken ook het kerkje met prachtige glas in lood ramen. Dan stappen we de bus weer in om naar het hotel terug te gaan. We belanden in een grote file en doen er 3 uur over. In het hotel pakken we snel onze laatste cadeautjes en stroopwafels. Vanavond nemen we namelijk afscheid van de medewerkers van Mencoldes, Imcol (medewerkers achter het project Geloven in Verzoening) en Diego die voor de Kleine Arbeider werkt. Op tafel komen allerlei lekkere hapjes. We blikken terug op de reis en bedanken de mensen voor hun gastvrijheid en de tijd en energie die ze in ons reisprogramma hebben gestopt. Zonder hun medewerking hadden we projecten niet kunnen bezoeken! De kracht die de medewerkers uit het geloof halen en de vrijmoedigheid waarmee zij daarover praten, hebben indruk op mij gemaakt. Woord en daad zijn hier verbonden. De medewerkers hebben voor ons kaarten geschreven als dank voor onze komst. Hartverwarmend en ook bijzonder om zelf een wens of groet te ontvangen! We maken het niet te laat, want we moeten nog de koffers klaar maken voor vertrek. Er is een tijd van komen en van gaan….